“Is’t nog lang?”, dacht ze,
Terwijl ze van de roetsjbaan afklom
Rechtstreeks op de trein
Naar een nieuwe zon
Die warmer schijnen zou
En terwijl ze haar vorige planeten probeerde te kleineren
Op zoek naar open ruimte
Fluisterde een geluid in haar oor
Dat het allemaal niet voldoende zou zijn
Om de koude winter te doorwateren
En in de wereld van vandaag
Vroeg ik me af
Waar de menselijkheid gebleven was
Verdoken achter zijn Mexicaanse schutting
Bang voor alles wat niet hetzelfde is
Andere gekleurden
Andere geslachten
Andere gelovigen
Andere geliefden
En terwijl hij met veel lawaai verkondigt:
“(White and male) America first!”
Maakt een klein meisje zich plots groter
Een plakkaat rond haar nek
Waarop trots gekrabbeld staat:
“Bouw geen muren, maar liefde”
En ook al kijken haar ogen bang
Haar vastberadenheid vertelt me
Dat oprechte woorden
schreeuwerige uitlatingen
altijd zullen overstijgen.
’t Is gewoon dat elke keer als de lucht in brand staat
Moet ik denken aan die nacht dat ge uw kleren bij elkaar zocht
En me lief toefluisterde dat ik helemaal niet zo speciaal was
En ik onmogelijk begrijpen kon
Wat ge met vurige passie zijt
Als de liefde koud is
Ge nam mijn bloed en leven weg
Tot in de derde graad
Werd ik angstaanjagend bleek
Om mezelf daarna kunstmatig te reanimeren
En dat gij
Net gij
Mijn mislukte huid moet zijn
Mijn ruw stukske vel
Mijn zichtbare brandwonde
Dat ik u noodgedwongen als een deel van mij moet omarmen
Dat het verleden voor altijd op mijn lichaam getatoeëerd is
Dat ik daar maar weinig woorden voor heb.
Gij zijt mijn luitenant, mijn kolonel en mijn superman
Mijn grote avontuur en mijn veilige schild
Mijn rustig en mijn wild
En soms ben ik verloren in de wereld
Maar ‘k vind me altijd terug in uw armen
Want als uw warme lichaam mijn huid omvat
Besef ‘k in een ogenblik
De grootste gelukzak, dat ben ik
Ik zit op mijn terras en bestudeer voorbijkomende mensen. Alle soorten. Dikke mensen, dunne mensen. Lachende mensen. Ouderen. Spelende kinderen. Allemaal in hun eigen pracht en glorie. Over kinderen gesproken: grappig toch, hoe je altijd exact ziet hoe ze zich voelen. Verdriet betekent huilen. Blij zijn betekent lachen. Ze geven nogal weinig om het beeld dat anderen van hen creëren. Ze zijn zo heerlijk puur in hun onschuld. Muziek? Dansen! Zingen! Meebrullen! Hoe slecht of goed ook. Alle energie loslaten. Lichaam en geest volgen zonder jezelf al te veel vragen te stellen. Een beetje verderop staat een meisje van om en bij de twintig. Speciaal kort broekje en felgekleurd topje aangedaan voor een ultraslecht optreden, in de hoop de jongen van haar leven tegen te komen. Krampachtig met één been, half ritmisch meetikkend. Alle emoties tegenhouden, verbergen, op de oppervlakte bewaren. Eronder zelfs, als het even kan. Koud hebben. Er helemaal niks aan vinden, toch blijven staan. Niet blij zijn, toch lachen. Muziek horen, niet dansen, niet zingen, niet brullen. Ze geeft het op, uiteindelijk. Daar gaat ze, lichtjes rillend. Teleurgesteld. De kinderen rennen haar al joelend voorbij.
Ik wil soms ook wel terug kind zijn. Peter Pan misschien, als ik toch mag kiezen. Dat zorgeloze. Dat mogelijk onwetende. Dat ik-doe-wat-ik-wil-patroon en niets-of-niemand-houdt-me-tegen-gevoel. Het wordt als vanzelfsprekend gevonden: ‘Och, het is nog maar een kind, laat ze maar doen!’. Net zoals iedereen het dan ook vanzelfsprekend vindt dat je vanaf de leeftijd van zestien (tegenwoordig is dat mogelijk al bij de leeftijd van twaalf) altijd cool en koel moet zijn, en bovendien hier en daar wat zorgen moet oppikken om alles, niks en iedereen. En niemand die mij vertellen kan wanneer en hoe dat allemaal precies tot stand komt. Ik heb het altijd maar een raar fenomeen gevonden. Maar ik ben niet veel anders gebleken. Ik zing, dans en brul ook niet mee met deze muziek. Het is waarschijnlijk een kwestie van opgroeien. Maar soms, of misschien heel vaak, wil ik terug een beetje Peter Pan zijn. Of Wendy, zo je wil. Maar Wendy kwam terug naar onze wereld. Ze dacht te veel, om alles en om niks. Ze was nooit helemaal vrij. En dat is het nu net. Zorgeloos zijn is iets fantastisch fijn, maar je kan er zelf helaas niet over beslissen. Want als je erover nadenkt, ben je al een stap te ver. “Ge denkt te veel”, zeggen ze wel eens tegen mij. Klopt. Helemaal waar. Maar eerlijk… Wie niet? Kinderen blijkbaar. Juist ja.
Zo. Dat moest ik even opschrijven. En nu ga ik dansen. Binnen, op mijn kamer. Alleen. Waar niemand het ziet. Want dat kan niemand me afnemen natuurlijk. Het kind dat je bij jezelf, en enkel en alleen dan, nog eens wil vrijlaten. Heerlijk puur in haar onschuld. (En nu ga ik dansen. En mogelijk wat springen ook.)
En ik keek in uw ogen
’t Stond op uw netvlies gebrand
Ik zag dat gij dacht dat ik dacht dat dit voor altijd zou zijn
Dat ik niet zonder u kon functioneren
Dat ik u gevangen hield in uw eigen kooi
Dat ge zo snel mogelijk moest ontkomen
En ik probeerde mijn blik radeloos te veranderen
Alsof ik mijn eigen leugens had verraden
Alsof gij recht door mij kon kijken
Maar het was al lang te laat
Of misschien eeuwig te vroeg
Ik was u kwijt – niet dat ik u ooit eigenlijk echt gevonden had
En nooit zal ik begrijpen
Waarom gij dacht dat ik dacht dat dit voor altijd zou zijn
Alsof gij ooit recht door mij kon kijken
Terwijl ge nooit de moeite hebt genomen om me werkelijk te zien
Ze zweeft in haar wereld van onzeker
Als een zwoele zomernacht
Intens dronken en verliefd
Op de mensen die onweer uitademen
Toch vreemd
Hoe de verste mensen
U het lelijkst raken
Met de woorden
Die ge altijd
Het dichtst hebt gevreesd
Alsof de wereld haar vergat
En omgekeerd
Gaf ze zich volledig bloot
In een allerveiligste cocon
In haar plas van verdriet
Stond ze daar
Te baden
Om nadien voorzichtig opnieuw
Een dekmantel over zich te gooien
Want uiteindelijk
Zijn het toch maar gewoon een paar
Tranen in de douche
